Fantomy bieguna północnego

Tytuł tego artykułu nawiązuje do książki fantastyczno-naukowej „Phantom of the Poles” autorstwa Williama Reeda, w ktĂłrej podobno opisuje się niezwykłe wydarzenia, ktĂłre miały miejsce w czasie eksploracji Arktyki i Antarktyki. Nie czytałem jej – polskie wydanie oczywiście nie powstało, bowiem jak to zawsze u nas tłucze się chłam byle jaki, byle zagraniczny, zaś naprawdę interesująca literatura jest w podziemiu. Jak zwykle...

 Oczywiście wszyscy znają z literatury, mediĂłw, Internetu niezwykłe wydarzenia, ktĂłre rozgrywały się i rozgrywają nadal w TrĂłjkącie Bermudzkim czy TrĂłjkącie Smoka na Morzu Diabelskim. O znikających statkach i samolotach, o znikających załogach... Podawano róşne wersje wydarzeń i róşne wytłumaczenia – jedne warte drugich, a wszystkie do niczego. Tak zatem pasjonująca tajemnica niepokoi, i trudno jest się oprzeć jej złowrogiemu urokowi, a Ĺźe Bieguny naszej planety wpisują się w siatkę ogromnego kryształu, jakim jest Ziemia, więc i tam takĹźe powinny dziać się dziwne rzeczy – i dzieją się.

Rzecz w tym, że wydarzenia, o których będzie tu mowa, rozgrywały się w Arktyce. To ziemie i morza pokryte grubym na wiele metrów lodem, gdzie w dzień i w nocy trwają wielostopniowe mrozy, szaleją wichry i zamiecie śnieżne, gdzie gnane wiatrem lody są w stanie zmiażdżyć statek jak łupinę. Śmierć człowieka w tych warunkach jest czymś normalnym, wpisanym w codzienną rutynę polarnika. Cała nasza wiedza zebrana przez pokolenia, a za którą przyszło drogo Ludzkości zapłacić, zmierza do tego, by przeżywalność polarnika była jak najdłuższa w tych ekstremalnych warunkach. Dziś jest to oczywiste, ale kilkadziesiąt lat temu liczyły się tylko odkrycia geograficzne i interesy wielkich korporacji, a ludzie byli spisywani na straty.

Tak teĹź było za czasĂłw kapitana Henry’ego Hudsona (1550-1611), ktĂłry usiłował znaleźć tzw. Przejście Północno-Zachodnie, co wymagało opłynięcia kontynentu północnoamerykańskiego od północy. Upragniony szlak morski do Azji, ktĂłry byłby niezaleĹźny od podziału świata dokonanego na mocy traktatu w Tordesillas i bulli papieĹźa Aleksandra VI – na mocy ktĂłrej świat podzielono wzdłuĹź linea di mercatione (1493-94)  – ktĂłra przebiegała ok. 2.000 km na zachĂłd od archipelagu Wysp Zielonego Przylądka - oraz traktatu w Saragossie (1529) dzielących świat na strefy wpływĂłw Portugalii na wschodzie i Hiszpanii na zachodzie. Hudson popłynął na ten szlak, ale niewłaściwie dobrał sobie towarzyszy i w rezultacie buntu załogi swego statku Discovery został wraz z synem i siedmioma oddanymi mu członkami załogi spuszczony na wodę Zatoki Hudsona bez środkĂłw do przeĹźycia. Jego ciała ani łodzi nie odnaleziono nigdy. Nikt nie zna jego dalszych losĂłw. Ponoć jego duch nawiedza statki, ktĂłre czeka zagłada... A wszystko to stało się w 1610 a. D. [1 na mapce.]

Dziwne wydarzenie spotkało załogę rosyjskiego statku Swiatoj Pawieł, ktĂłry pod dowĂłdztwem kapitana Aleksieja Czirikowa znalazł się w pobliĹźu jakiejś wyspy o zalesionych stokach tamecznych gĂłr. Licząc na przychylność tubylcĂłw, kapitan wysłał na jej brzeg łódĹş załadowaną towarami z dziesięcioosobową załogą. Kiedy po dwĂłch dobach łódĹş nie wrĂłciła – wysłano za nią czteroosobowy rekonesans. TakĹźe i ci zwiadowcy nie powrĂłcili i nigdy ich nie znaleziono. Dziś przypuszcza się, Ĺźe było to u brzegĂłw wyspy Attu, w archipelagu AleutĂłw, w roku Pańskim 1740... [2]

W czerwcu 1899 roku, na Biegun wyprawiła się włoska ekspedycja księcia Luigi Amadeo di Savoia na statku Stella Polare. Biegun miał być zdobyty przez główna grupę polarników asekurowaną przez dwie grupy wsparcia, z których każda składała się z 3 osób i 102 psy, które ciągnęły potężnie wyładowane sanie. Bieguna nie zdobyto, zaś trzyosobowa grupa wsparcia dowodzona przez por. Queriniego nigdy nie wróciła do bazy, co miało miejsce w czerwcu 1900 roku. [3]

Arktyka ma swe legendy, a jedną z nich jest opowieść o tajemniczej, znikającej wyspie zwanej od nazwiska odkrywcy Ziemią Sannikowa. Europejska geografia zna takie „znikające” czy „wędrujące” wyspy na Atlantyku: Antilia, Hy-Brysail czy O’Brazil albo Brazile, Wyspa Siedmiu Miast i inne, ktĂłre naprawdę istniały tylko w imaginacji średniowiecznych geografĂłw i kosmografĂłw, a ktĂłre znikały z map w miarę poznawania Atlantyku, i dzisiaj przypominają je tylko nazwy konkretnych obiektĂłw geograficznych: Antyle czy Brazylia. TakĹźe Ocean Arktyczny czy jak go nazywają Rosjanie – Północny Ocean Lodowaty – ma swoje „znikające” czy „wędrujące” wyspy – Ziemia Sannikowa, Ziemia Andriejewa. Dwie z nich istniały naprawdę i faktycznie składały się z lodu naniesionego prądami morskimi i spiętrzonego przez sztormy oraz lodu kopalnego – były to Wyspa Wasilewskaja (znikła w 1912 roku) i Wyspa Siemionowska (znikła w 1936 roku). I właśnie do Ziemi Sannikowa wyprawił się słynny rosyjski polarnik baron Eduard W. Toll (1858-1902), ktĂłry z drugim uczonym i dwoma Nieńcami dotarli do Wyspy Benetta w 1902 roku. Tam znaleziono ich ostatnie ślady i dziennik, co miało miejsce w 1909 roku. Czterech mężczyzn rozpłynęło się w białej pustce Arktyki bez śladu. Jak w TrĂłjkącie Bermudzkim czy na szczytach Czerwonych WierchĂłw w Tatrach... [4]

No i właśnie na poszukiwania legendarnych wysp Arktyki wyprawili się Niemcy i Rosjanie w 1931 roku sterowcem LZ-127. Była to naprawdę doskonale zorganizowana wyprawa statkiem powietrznym o długości 237 metrĂłw, szerokości 30 i wysokości 34 metrĂłw. OgĂłlna pojemność wszystkich balonetĂłw sterowca wynosiła 105.000 m3, zaś pięć silnikĂłw o mocy 2.650 KM nadawały masie własnej LZ-127 wynoszącej 62 tony plus 23 tony payloadu prędkość 128 km/h. Praktyczny zasięg tego statku powietrznego wynosił 11.250 km. Najpierw pokonano trasę Berlin – Szczecin – Kołobrzeg – Visby – Helsinki – Leningrad (dzisiaj Sankt Petersburg) - gdzie na pokład dokooptowano ekipę radzieckich uczonych, ktĂłrzy potem polecieli dalej do Wysp Nowosyberyjskich. Chodziło o konkretne rozstrzygnięcie kwestii istnienia Ziemi Sannikowa i Ziemi Andriejewa, następnie statek powietrzny skierowano na Tajmyr i z powrotem do Berlina. W ciągu 110 godzin LZ-127 pokonał odległość 13.200 km. Ziemi Sannikowa i Ziemi Andriejewa nie znaleziono. Pozostały one jedynie na kartach powieści Leonida Płatowa „Archipelag Znikających Wysp” i „Kraina Siedmiu Traw”... Ta wyprawa, to pełny tryumf ludzkiej nowoczesności myślenia i techniki! W ciągu czterech i pół dnia z pokładu sterowca zbadano tak wielką przestrzeń, ktĂłrą z lodołamaczy badano by co najmniej przez trzy lata! To chyba po tej wyprawie w polskich szkołach przedwojennych na lekcjach geografii mĂłwiono taki wierszyk:

Od Bieguna do Bieguna

Pędzi balon Zeppelina

Aż urwała mu się lina

I pękł balon Zeppelina... 

Ale jeszcze wcześniej, bo w dniu 15 kwietnia 1928 roku, w Arktykę startuje wyprawa sterowca Italia, dowodzona przez gen. Umberto Nobilego (1885-1978). Italia, to rĂłwnieĹź statek powietrzny o kubaturze 19.000 m3, długości 115 m, szerokości 18,5 m i wysokości 38 m. Trzy silniki o mocy 720 KM nadawały jej 40-tonowej masie prędkość 120 km/h. Statek powietrzny wzleciał w niebo w Mediolanie, o godzinie 02:00 i skierował się na Triest, gdzie skręcił na północ kierując się do Oslo, skąd miał polecieć dalej do Vadsø nad fiordem Varanger, a dalej do King’s Bay, skąd miał się zacząć atak na Biegun. Niestety – na trasie sterowiec wpadł w silną burzę, ktĂłra zagnała go nad Węgrami i Słowacją nad Karpaty, potem Polskę i finalnie wylądował w miejscowości Jezierzyce k./Słupska, gdzie przez dwa tygodnie dokonywano niezbędnych napraw. Ponoć hangar dla Italii stał tam jeszcze po II Wojnie Światowej – jak podaje Stefania Sempołowska w książce „Na ratunek”.

Italia osiągnęła Biegun Północny, ale w drodze powrotnej uległa katastrofie i być moĹźe ten wierszyk szkolny dotyczył wcale nie lotu LZ-127, a właśnie Italii? Generał Nobile przeĹźył katastrofę, ale spędził na lodach prawdziwą polarną Odyseję. Na pomoc z Norwegii wyruszył słynny badacz polarny, pogromca Bieguna Południowego - Roald Amundsen (1872-1928). Poleciał on potężnym hydroplanem Latham 20 (według innych ĹşrĂłdeł był to Latham 02) z Tromsø do King’s Bay, w czerwcu 1928 roku. Leciał tam koordynować operację poszukiwawczo-ratowniczą, ktĂłra zgromadziła 16 statkĂłw, kilkadziesiąt samolotĂłw i 1.500 ludzi róşnych narodowości. By zapanować nad tym Ĺźywiołem trzeba było silnej i doświadczonej ręki i chłodnego, kalkulującego umysłu. Tylko Amundsen mĂłgł podołać temu zadaniu. I nie dokonał tego, bowiem ostatni raz widziano go z pięcioma towarzyszami – francuskimi lotnikami – jak odleciał z Tromsø. W godzinę po starcie Amundsen pytał przez radio o stan lodĂłw na północ od Wyspy NiedĹşwiedziej. Potem jakiś statek odebrał bardzo słabe sygnały SOS, ale nie mĂłgł ustalić, skąd pochodziły. A potem w eterze zapanowała cisza i nikt nigdy więcej nie zobaczył Amundsena i jego towarzyszy – jak podają to Alina i Czesław Centkiewiczowie oraz FrantiĹĄek Běhounek – notabene, jeden z uczestnikĂłw wyprawy Nobilego. RozbitkĂłw z Italii uratował w końcu radziecki lodołamacz, weteran polarnych akcji ratunkowych, s/s Krasin.

Jesienią 1929 roku, w okolicach Wyspy Niedźwiedziej wyłowiono dodatkowy zbiornik paliwa z napisem Latham 20, zaś nieco później jeden z pływaków hydroplanu z takimż napisem. Uznano to za dowód, że Amundsen i jego ludzie zginęli w katastrofie lotniczej pomiędzy Wyspą Niedźwiedzią a Spitzbergenem, ale czy na pewno?... [5]

Ale to jeszcze nie koniec. Jest tutaj bowiem jeszcze jedno polonicum.

Kompletną zagadką jest los innego bohatera lotniczych akcji ratunkowych na obszarze Antarktyki – mowa o słynnym radzieckim lotniku polskiego pochodzenia - Zygmuncie Lewaniewskim (w literaturze podaje się rĂłwnieĹź Lewoniewski lub LewĂłniewski) (1902-1937). Jego wyczyny były słynne w okresie między dwoma wielkimi wojnami. Jemu teĹź powierzono misję przetarcia szlaku powietrznego pomiędzy ZSRR i USA. Nie wchodziły w rachubę lekkie, jednomiejscowe, i jednosilnikowe samoloty, ale potężne czterosilnikowe, komercyjne olbrzymy ANT-25. Trasa lotu miała wieść z Moskwy via Biegun Północny do Fairbanks na Alasce – początkowo wzdłuĹź południka Moskwy -  38oE, a nad Biegunem naleĹźało wejść na południk Fairbanks – 148oW.

I tak w dniu 12 sierpnia 1937 roku, potężny ANT-25 o oznaczeniach SSSR N-209 wyruszył w swĂłj pierwszy i ostatni rejs do StanĂłw Zjednoczonych. Początkowo wszystko było OK., samolot leciał na wysokości 6.000 m. Pierwsza radiodepesza została nadana z pozycji 87o55’N – 58oE i donosiła o niesprzyjającej pogodzie, ktĂłra zmusza ich do utrzymania wysokości 6.000 m.

Drugi radiogram donosił o przelocie nad Biegunem o godzinie 13:40 i zawierał prośbę o podanie prognozy pogody po amerykańskiej stronie Bieguna. Zakończono ją stwierdzeniem, że wszystko jest w porządku.

Trzeci radiogram był niepokojący, Lewaniewski donosił:

Lecimy na trzech silnikach; duże trudności. Przebijamy się przez gęste chmury...

NaleĹźy nadmienić, Ĺźe wiał cały czas silny czołowy wiatr, ktĂłry utrudniał lot samolotu, a poza tym cały czas było całkowite zachmurzenie. Prawdopodobnie maszyna zeszła z pułapu 6.500 m, gdzie było słonecznie, na pułap 4.500 m – w gęste chmury. Zaczęło się oblodzenie samolotu i co za tym idzie – dalsza utrata wysokości...

W dniu 13 sierpnia, o godzinie 15:58 jedna z jakuckich radiostacji odebrała rzucone z samolotu pytanie – Czy nas słyszycie?..., a potem nastąpiła cisza w eterze. SSSR N-209 nie odezwał się juĹź nigdy. CzyĹź nie przypomina to ostatniego lotu Amundsena? CzyĹź nie przypomina to zniknięcia Amelii Earhard i jej samolotu Lockheed Electra? CzyĹź nie przypomina to pięciu TBM Grumman-Avanger, ktĂłre naleĹźały do Flight-19, ktĂłry zaginął w TrĂłjkącie BermudĂłw?... Najpierw wszystko w porządku, potem jakieś niewielkie trudności, a potem tylko błędne ogniki radiosygnałów i koniec łączności. Na zawsze!...

Rozpoczęła się operacja poszukiwawczo-ratunkowa, w ktĂłrej wzięli udział najwięksi znawcy i weterani Arktyki. W róşnych warunkach pogodowych przeczesano tereny, wody i lody Arktyki, nad ktĂłrymi mĂłgł się pojawić samolot Lewaniewskiego – wszystko na próşno. Nie znaleziono nawet śladu po nim i jego czterech towarzyszach. Ich los stał się kolejną ponurą tajemnicą Arktyki... [6] Dzisiaj lecąc nad Biegunem potężnymi Airbusami czy Boeingami z Kopenhagi do Tokio czy Seulu nie zdajemy sobie sprawy, Ĺźe lecimy szlakiem naszego wielkiego i juĹź zapomnianego rodaka...

W rok później, cały świat pasjonował się akcją ratunkową załogantĂłw radzieckiej stacji naukowej „Siewiernyj Polius”, ktĂłra z Bieguna Północnego zdryfowała aĹź do wschodnich wybrzeĹźy Grenlandii w czasie 274 dni i została podjęta z kry lodowej przez lodołamacze s/s Tajmyr i s/s Murmań. Dryf skończył się na pozycji 70o54’N – 19o48’W, na wysokości grenlandzkiego Przylądka Brewstera. Czterej uczeni: Iwan Papanin, Ernest Krenkiel, Pietier Szyrszow i Jewgienij Fiedorow doskonale znieśli tą podróş przez Morze Grenlandzkie, dokonując przy okazji wielu spektakularnych badań, obserwacji i odkryć – m.in. Basenu Arktycznego i przedzielającego go Grzbietu Nansena.

Niewielu ludzi jednak pamięta, Ĺźe uratowanie czwĂłrki PapaninowcĂłw zostało okupione krwawo stratą 30 członkĂłw załogi radzieckiego sterowca SSSR W-6 Osoawiachim, ktĂłry w dniu 5 lutego 1938 roku, o godzinie 19:00 wystartował z bazy w Dołgoprudnym na im ratunek. Ten największy w ZSRR statek powietrzny mierzył 104,5 m długości, miał 18.500 m3 objętości, co pozwalało mu osiągać pułap operacyjny 4.500 m z payloadem 8,5 tony. Trzy silniki o mocy 815 KM rozpędzały sterowiec do prędkości 113 km/h. jego dowĂłdca Nikołaj S. Gudowancew otrzymał zadanie podjęcia PapaninowcĂłw z kry i dostarczenie ich do kraju. Podyktowane ono było pośpiechem, bowiem kra ta kruszyła się w coraz szybszym tempie, zaś Tajmyr i Murmań były jeszcze daleko. Zaczął się wyścig ze śmiercią. W-6 lecial na wysokości 600 m nad ziemią, i to stało się przyczyną katastrofy, bowiem na jego trasie stanęła Niebło-gora – wzniesienie o wysokości 622 m n.p.m. I tak, jak na Titanicu w pamiętną noc 14/15 kwietnia 1912 roku, tak na W-6 gĂłrę tą dostrzeĹźono o ułamek sekundy za późno. PrĂłba manewru antykolizyjnego nie powiodła się, i W-6 wyrĹźnął swą masą w stok Niebło-gory. Buchnął płomień i poĹźar strawił statek powietrzny z 30 załogantami. Było to w dniu 6 lutego 1938 roku, około godziny 20:00, w odległości około 170 km na południe od Murmańska... [7]

Śledztwo wykazało, Ĺźe winnymi byli autorzy mapy z 1904 roku, na ktĂłrej nie uwidoczniono Niebło-gory. Takim był wniosek komisji dochodzeniowej. Winni znaleĹşli się w kazamatach Łubianki pod „czułą opieką” funkcjonariuszy NKWD. Wyroki wykonano...

Ale - ale... - jest pewien drobny szczegół, ktĂłry mąci ten klarowny z pozoru obraz. Otóş – jak podaje Walerij Usolcew z Chabarowska autor artykułu w „Kalejdoskopie NLO” z dnia 3 listopada 2003 roku, o katastrofie Osoawiachimu - kolejarze z pobliskiego miasta Kandałaksza oświetlili szczyt gĂłry reflektorami, by sterowiec się na nią nie nadział. Załoga sterowca widziała te światła, a mimo to nie wykonała manewru przeciwkolizyjnego – dlaczego? Co zawiodło – ludzie czy sprzęt? Myślę, Ĺźe pozostanie to kolejną ponurą tajemnicą Arktyki...

O tych wydarzeniach opowiadali nam nasi dziadkowie, którzy byli ich świadkami, tak jak my jesteśmy świadkami wypraw statków Apollo, lotów do ISS Alfa czy misji sond Mars Express i Stardust... Kiedyś to, co pasjonuje nas, dla naszych wnuków też będzie już tylko historią...

II Wojna Światowa, to szczegĂłlnie ponury okres w historii Arktyki. Hitlerowcy usiłując przerwać dostawy konwojowe z Ameryki i Kanady do Związku Radzieckiego usiłują za wszelką cenę przerwać szlaki komunikacyjne północnego Atlantyku i Oceanu Lodowatego. W latach 1939-44 wrze Bitwa o Atlantyk, ktĂłrej apogeum przypada na rok 1943. Tzw. „wilcze stada” U-bootĂłw dziesiątkują konwoje, topiąc wszystko, co tylko porusza się na powierzchni wody. Ale Alianci szybko przejmują inicjatywę – nowe rodzaje broni i środkĂłw detekcji ZOP – sonary aktywne, pasywne i radar pozwalają na wykrywanie, zaś bomby i granaty głębinowe nowej generacji pozwalają na skuteczne topienie niemieckich piratĂłw, zanim jeszcze dopadali swych ofiar.

Hitlerowcy zorientowali się, Ĺźe znajomość arktycznej „kuĹşni pogody” daje moĹźliwość na trafne przepowiadanie pogody na Europejskim Teatrze Działań Wojennych, a przecieĹź powodzenie operacji wojennych w duĹźej mierze zaleĹźy właśnie od kaprysĂłw pani Aury, co dokładnie wyszło np. w czasie Bitwy o Ardeny (Bitwa o Wyłom) na przełomie lat 1944/45. Dlatego właśnie jednym z celĂłw OPERATION WUNDERLAND było opanowanie szpicbergeńskich i innych arktycznych stacji meteorologicznych. Ale i nie tylko, bowiem w grę wchodziło sparaliĹźowanie radzieckiej Ĺźeglugi Wielką Północną Drogą Morską (Przejściem Północno-Wschodnim) i otwarcie moĹźliwości uderzenia na ZSRR od północy – innymi słowy mĂłwiąc – otwarcie Frontu Północnego i wzięcie Moskwy w dwa ognie – od zachodu i z północy, a zarazem odcięcie jej od syberyjskiego zaplecza i portĂłw. To jest juĹź moja hipoteza, ale innego wytłumaczenia dla tej operacji po prostu nie ma... Jeszcze innym celem mogło być – i na pewno było – zbudowanie potężnej i tajnej zarazem bazy morskiej na Ziemi Peary’ego (Grenlandia Północna) [8] na brzegach płoni North-East Clear Water – jednego z nielicznych akwenĂłw arktycznych cały rok wolnego od lodĂłw. Być moĹźe do tej właśnie bazy wywieziono z płonącego Berlina samego FĂźhrera III Rzeszy Adolfa Hitlera. Nieprawdopodobne? No nie bardzo – zwłok Hitlera nie znaleziono do dnia dzisiejszego, a na tej sprawie połamały sobie zęby amerykańska CIA, radzieckie KGB, izraelski MOSSAD czy biuro Simona Wiesenthala... Pisałem juĹź o tym wraz z dr MiloĹĄem JesenskĂ˝m w książce „WUNDERLAND: Pozaziemskie technologie Trzeciej Rzeszy”, w ktĂłrej dochodzimy do wniosku, Ĺźe trop ten jest nader „ciepły”... Podobną hipotezę stawia w swej powieści hipotetyczno-sensacyjnej pt. „Tajemniczy okręt podwodny” wspomniany juĹź tutaj Leonid Płatow. 

A dlaczego nie? Pierwszą wskazĂłwką jest wypowiedĹş Grossadmirala Karla DĂśnitza dla jednej z gazet niemieckich, ktĂłry sugeruje istnienie potężnej bazy morskiej, w ktĂłrej Hitler mĂłgłby się ukryć w razie czego. A drugą poszlaką jest wydarzenie, ktĂłre opisują Alina i Czesław Centkiewiczowie w książce „Na podbĂłj Arktyki”. Jest ono znane pod nazwą „Sprawa Kurs North” i przebiegło następująco – jesienią 1943 roku, w czasie największego nasilenia walk Bitwy o Atlantyk, z bazy USAF w Godthåb (Nuuk) startują trzy bombowce i dwa samoloty dalekiego zwiadu. W pewnym momencie samoloty gubią drogę i ich załogi proszą o podanie kursu. Ziemia odpowiada – Utrzymać kurs North! I tak przez cały czas samoloty leciały na północ, aĹź wreszcie spadły z braku paliwa. Amerykanom udało się je znaleźć i przeprowadzili śledztwo, w wyniku ktĂłrego wyszła na jaw zdumiewająca rzecz – a mianowicie:   Ĺź a d n a   amerykańska czy aliancka radiostacja   n i e   utrzymywała łączności z tymi samolotami! A zatem mogli to zrobić tylko Niemcy. Przyjęto, Ĺźe była to robota załogi jakiegoś U-boota, ktĂłry zmylił załogi samolotĂłw i wyprawił je do białego piekła... [9] A moĹźe to nie U-boot, a tajna baza III Rzeszy na Grenlandii? Baza, do ktĂłrej miał się ewakuować sam FĂźhrer III Rzeszy?

Wbrew temu, co się pisze, wystarczyło, Ĺźeby Hitler wyrwała się z berlińskiego kotła i przedostał do Hamburga, a stamtąd do Norwegii samolotem, gdzie przesiadł się na U-boota, ktĂłry zawiĂłzłby go na Ziemię Peary’ego. I chyba tak rzeczywiście było, tylko Ĺźe nikt nie chce – ze zrozumiałych względĂłw – tego przyznać...

Jest jeszcze i trzecia poszlaka, o ktĂłrej piszą Centkiewiczowie, a mianowicie – juĹź po wojnie, Amerykanie, Brytyjczycy i Kanadyjczycy ruszają w Arktykę. W 1945 roku, Anglicy zorganizowali wyprawę na Biegun Północny i juĹź 15 maja tegoĹź roku ich samolot przeleciał na trasie Reykjavik – Biegun Północny – Reykjavik. Celem wyprawy były pomiary pola magnetycznego, promieniowania słonecznego i stanu pogody, zaś naprawdę jest to wojskowy rekonesans przed mającymi tam nastąpić operacjami militarnymi.

Od roku 1946 wyprawy arktyczne mają charakter mniej lub bardziej wojskowy – piszą Centkiewiczowie. Powstają amerykańskie bazy militarne na wybrzeĹźach Grenlandii. I co najciekawsze – W ciągu dwĂłch powojennych lat USA skierowały na obszary arktyczne przeszło 20 wypraw, w ktĂłrych udział wzięło kilkadziesiąt tysięcy ludzi. Większość z tych wypraw miało czysto wojskowy charakter. W lutym 1946 roku przeprowadzono wielką operację wojskową pod nazwą MUSKOX mającą na celu zbadanie moĹźliwości uĹźycia baz północnej Kanady, jako wyrzutni pociskĂłw rakietowych. [...]

 Inne wyprawy miały za zadanie wyprĂłbowanie róşnych rodzajĂłw broni w warunkach arktycznych oraz przeprowadzanie manewrĂłw lądowych, morskich i powietrznych.[...]

W manewrach, które w 1946 roku odbyły się na Alasce, wzięły udział specjalne oddziały w sile 4.500 ludzi. M.in. dokonywano prób różnych rodzajów broni i ekwipunku oraz wysadzania desantów.

Wiosna tegoż roku jednostki morskie z udziałem lotniskowca przeprowadzały manewry na morzu wzdłuż wybrzeży Labradoru oraz w Cieśninie Dawisa. Jednocześnie inne oddziały amerykańskiej floty wojennej odbywały ćwiczenia na Morzu Grenlandzkim. Latem 1946 roku na morzach Beringa i Czukockim przeprowadzono ćwiczenia okrętów podwodnych pod kryptonimem ICEBERG.

Amerykańskie statki żeglugi przybrzeżnej eskortowane przez lotniskowiec przepłynęły wodami Cieśniny Baffina do miejscowości Thule/Qaanaag w północno-zachodniej Grenlandii. Tam założono wielką bazę, z której samoloty dokonywały lotów do Bieguna, a okręty podwodne usiłowały pod lodem dopłynąć do północnej Grenlandii. Napotkawszy jednak na ciężkie lody zmuszone były cofnąć się do bazy.

Zwróć uwagę Czytelniku na daty – to wszystko dzieje się w latach 1945-46 – jeszcze przedtem, zanim po 5 marca 1946 roku, mĂłwiąc słowami sir Winstona Churchilla –  W Europie, od Szczecina po Triest, zapadła Ĺźelazna kurtyna. Czym jednak były te manewry? Otóş były niczym innym, jak „wykurzaniem” niedobitkĂłw hitlerowcĂłw z bazy Kriegsmarine na Ziemi Peary’ego i w ogĂłle z Arktyki! W roku 1947 Amerykanie podejmują operację o kryptonimie HIGH JUMP na Antarktydzie, ktĂłrą dowodzi adm. Richard Byrd. Celem HIGH JUMP jest przejęcie kontroli nad Nową Szwabią (Neuschwabenland) i Ziemią KrĂłlowej Maud, ktĂłrą hitlerowskie Niemcy zagarnęły w kwietniu 1940 roku po ataku na Danię i Norwegię. I tak naprawdę, to wygląda na to, Ĺźe wtedy właśnie n a p r a w d ę skończyła się Druga Wojna Światowa... Przyznaję, Ĺźe kiedy czytałem te materiały, to czułem się jak kot, ktĂłry złapał wyjątkowo tłustą mysz, albo jak detektyw kanapowy, ktĂłremu udało się znaleźć kolejny fragment układanki...

Wiem, Ĺźe wszystko to brzmi sensacyjnie, ale teraz doszły dodatkowe elementy łamigłówki, ktĂłrą stanowiły amerykańskie działania w Arktyce w latach 1945-46. Do tego takĹźe wpisuje się to, co w lecie 1946 roku działo się na szwedzkim niebie – co atoli jest juĹź osobną historią, ktĂłrą opisałem w książce „WUNDERLAND 2 – Hitlerowskie rakiety Stalina”.

Kończąc pragnę jeszcze dodać, Ĺźe wiele relacji wskazuje na to, iĹź poza siłami militarnymi dwĂłch Supermocarstw na Arktycznym Teatrze Działań Wojennych od czasu do czasu daje o sobie znać jakaś    t r z e c i a   siła, o ktĂłrej wspominają amerykańscy, rosyjscy i kanadyjscy weterani arktycznych patroli tej miary, co np. gen. Walentin Akkuratow i jego koledzy lotnicy, amerykańscy i rosyjscy podwodniacy, ktĂłrzy spotykali się z niewyjaśnionymi zjawiskami w otchłaniach Północnego Oceanu Lodowatego. Tego dowodzą rĂłwnieĹź wypadki, jakim ulegały radzieckie i rosyjskie okręty podwodne w wodach mĂłrz Barentsa, Karskiego i Norweskiego. W moim referacie na IX Międzynarodowy Kongres Ufologiczny w Koszycach wymieniam niemal 30 jednostek, ktĂłre tam uległy awariom lub po prostu znikły! Nie zatopiono je, nie uległy minom, ale znikły, jakby się rozpuściły w wodach arktycznych oceanĂłw.

Jeżeli nic się nie zmieni w światowej polityce, to niejeden raz jeszcze usłyszymy o podobnych wydarzeniach i usłyszymy niejedną hipotezę, na temat tego, co dzieje się w wodach i przestrzeniach powietrznych Arktyki. I jeszcze niejedno ludzkie życie skończy się w niewyjaśnionych okolicznościach...